Profeet

Toevalligheden leidden ertoe dat ik me vorige week een halve middag tussen aanstaande muziekwetenschappers ophield. Het college ging over authenticiteit en de vraag wat échte muziek is. De hippe docent – futuristisch montuurtje, warrige krullenbos, rode vouwfiets tegen de muur – hield een vurig betoog en keek zo nu en dan bedachtzaam rond. Op een zeker moment ging hij als Rodins Denker op zijn bureau zitten en mompelde: “Een profeet is nooit een profeet in eigen huis.”

Mijn kompaan en ik wisselden een blik van verstandhouding. Onmiddellijk doemde het beeld van Clarence Seedorf voor me op.

Clarence, de vroegwijze en welbespraakte voetbalvedette. De donkerhuidige kosmopoliet die over de hele wereld vrienden de hand schudt, zich bewust van zijn voorbeeldfunctie en bekend met het klappen van de zweep. Zijn teamgenoten bij het grote AC Milan zijn een en al oor als Clarence wat zegt, wetend dat zijn woorden hout snijden. Drie jaar geleden bezong hij Papa Silvio op diens jubileum.

I’m sitting on the dock of the bay
Watching the tide roll away.

Zou hij ooit president van Suriname worden?

Zo gerespecteerd als hij is van Afrika tot in Amerika, zo onbegrepen voelt hij zich in Nederland. Bij Clarence zien we een gefronste wenkbrauw voor ons, een kring onder de ogen, een hand voor de camera. De bondscoach durft zijn vingers niet aan hem te branden en wij, zijn zestien miljoen ambtgenoten, zullen het over hem nooit eens worden. In de Bijlmer is hij een held, in Oud-Zuid een lastpak. Wat zou voor Clarence échte muziek zijn? Soul, toch? Een blues kan hij vast waarderen. Clarence identificeert zich graag met de lijdende klasse.

Ik hoop van harte dat hij zich na zijn voetbalcarrière niet, zoals Gullit, verliest in beschamende tv-optredens. Seedorf danst op het ijs. Koken met Clarence. Alsjeblieft niet. Nee, laat hem maar bezig blijven met zijn charity-organisaties, ver weg van mensen die hem niet moeten. De paria als president, profeet of filosoof. Echt.

Campingdisco

Je hebt feesten en feesten.
Zaterdag 31 oktober was ik getuige van een FEEST.

In huize VD45, gelegen in de kleurrijke wijk Lombok te Utrecht, wonen meer dan twintig mensen. Die hebben noemenswaardige dingen met elkaar gemeen:
1) Ze weten hoe ze een grandioos festijn uit de huisgrond moeten stampen
2) Ze zijn niet te beroerd zoveel mogelijk vrienden van die kwaliteit te laten meegenieten.

En dus was het op de rand van vorige maand Campingdisco in Lombok. Mogelijkheden om me in stijl te (ver)kleden laat ik doorgaans niet liggen. Dat ik op de dag vóór het feest een huiveringwekkend lelijk, maar daardoor ontroerend charmant Ronald Koeman-shirt opduikelde, deed me al inzien dat het lot zijn uitnodigende kreet naar me geroepen had. De Disney-hoed en een oud voetbalniemendalletje deden de rest.

Het werd laat, het was leuk. Wie is dat leuke meisje dat naast me zit?
Een leuk meisje dat naast me zat.

Hardcore Troubadour

Steve Earle is vier jaar jonger dan mijn vader. Hij ziet er best wat ouder uit. Ze noemen hem een hardcore troubadour, een man die goed bekend is met de put. Lang leefde hij in een rotzooi van coke en ruzie met de wereld. Maar binnen de ondraaglijke rauwheid van zijn bestaan was er, en is er, altijd nog de muziek. Country om ademloos naar te luisteren. Over ruim twee weken speelt hij op het Crossing Border Festival. In ons Den Haag. En ik ben er niet bij.

Shit happens. Gelukkig lenen zijn nummers zich ook, en misschien wel juist, voor de huiskamer. Laat het buiten dan maar regenen.

Goodbye, 1997.

J. Kessels: The Novel

Vanuit Tilburg is de link met Breda en de Hamburgse hoerenwijk snel gelegd. P.F. Thomése vertelt het verhaal van twee vrienden (J. Kessels en hijzelf) die in een knotsgek avontuur verzeild raken, dat hen langs treurige toplesstentjes, een Turkse pooier, FC Sankt Pauli en een nogal foute NAC'er leidt. Ze overleven op koffie, country en sigaretten. En Bockworst.

Nog niet eens zo lang geleden was ik in Tilburg. Vraag me niet waarom. De vriend die me door het stadscentrum leidde, ontweek handig het uitzicht en mompelde iets over de "anus van Nederland", terwijl we een troep op de stoep barbecuende jaren 80-figuren passeerden. Tien tellen later doemden er twee huiveringwekkend lelijke flatgebouwen voor ons op. "Hierachter moeten we zijn. De volksbuurt."

Nu ik J. Kessels: The Novel uit heb, begrijp ik dat Tilburg de aanduiding "anus" met trots draagt. Dit zijn plaatsen waar je naar de snackbar moet. Viezige troosteloosheid is een charme.

Lezen? Bereid je voor op een lekkere portie pulpfictie.

Natgeregend, afgedroogd

Wij van Scheveningen 5 zijn mooiweervoetballers. En als mooiweervoetballer heb je het in deze tijd van het jaar lastig.

Zaterdagmiddag mochten we op bezoek bij DWO uit Zoetermeer. Ons was bekend dat onze gastheren zich vorige week in een knotsgek duel bijna hadden laten foppen door het exotische Neta Dall, dat het afgelopen seizoen wegens vechten nog uit de competitie was gehaald: 4-4.

Met precies elf man reisden we af.

Excuses zijn er genoeg voor wat er die zaterdagmiddag tussen één en drie gebeurde. We misten vijf man. Onze aanvoerder en rots in de branding heeft het schip verlaten om in Engeland te studeren. Het regende, zo'n zeikregen, alsof er iemand over je gezicht heen pist. De bal lag niet stil bij die ene Zoetermeerse vrije trap. Onze keeper is (echt waar!) allergisch voor zijn handschoenen.

Maar in de vijfde klasse is geen plaats voor klagend kanonnenvoer. DWO liet ons hoeken van het veld zien waar we nooit meer terug hopen te komen. Na negentig tergend langzame minuten zei het scorebord GASTEN 7, BEZOEKERS 0.

Gek, zo'n wedstrijd waarin werkelijk niets lukt. En voor het eerst in meer dan een seizoen scoorden we niet. Boter, suiker en dan een bittere smaak.

Volgende week beter!

Terug

Wie leest me nog?

Een halve man en een paardenkop, lijkt me, aangezien er de voorbije weken niets te lezen is geweest. Dat heeft een aantal redenen. Allereerst was er tijd nodig om bij te komen van de epische Trojaanse Trip, waarover ik nu al zoveel had willen en moeten schrijven. In die vier weken is er zoveel geweldigs en spannends gebeurd dat ik niet wist, en weet, hoe te beginnen. Waar te beginnen. Al weken zit ik er tegen aan te hikken.

Wat er nu gaat gebeuren.

Samen met mijn reisgenoot Marco zal ik binnenkort beginnen aan het Grote Reisverslag. Grote kans dat we hiervoor een aparte blog openen, en de stijl zal waarschijnlijk iets afwijken van deze. Dat wil zeggen; langere stukken die als een boek moeten lezen, aangekleed met foto's van bergen, mensen, luchten, auto's en sprookjes.

Nog een verklaring van mijn blogarmoede is een studiegerelateerde. Al sinds het begin van dit jaar zit ik tot aan m'n nek in de Basiscursus Historisch Onderzoek en Conflict Analyse; vakken die me verplichten tot lezen, schrijven en stampen. Maar de ambitieuze student uithangen kun je ook bloggend doen, ik weet het. En ja: ik mis het stukjesschrijven en jullie reacties.

Vanaf morgen pak ik de draad weer op. Die reisverhalen komen er echt wel, maar niet op Nils' Blog. Leest, reageert en zegt het voort. Den Haag, Utrecht, espresso, Scheveningen 5, ADO, Jan Peter, muziekhelden, jullie, ikzelf. Dat wat er toe doet, zal snel weer schitteren.

Wow

Na vier weken, achttien landen en ontelbare soms surrealistische ervaringen zit onze Trip to Troy erop.

We wilden wildwestverhalen en we krégen wildwestverhalen. De volgende weken staat deze blog, als het goed is, helemaal in het teken van het grote reisverslag. Omdat ik déze week van plan ben nog even af te kicken op het strand en al het gebeurde zich in mijn hoofd en op papier moet ordenen, hoeven jullie deze week nog niet zo veel te verwachten.

Wat ik alvast verklappen kan: Troje is gehaald!

En Praag is een wonder. En Istanbul ook. En Montenegro. En meer.

21

Gisteren werd ik 21, morgenochtend begint de grote reis. Eerder schreef ik al over de Trip to Troy: met z'n vieren trekken we in ons moderne Paard (een dijk van een Citroën Xantia 2.0, ze heet Joanna) het wijde Europa in, het avontuur tegemoet.

Het voelt als The Fellowship of the Ring. Door bergen, diepe dalen, geulen, grotten, velden. Over land, lucht en water. Tussen Turken, Kroaten, zigeuners. Bovenal met elkaar. We moeten en zullen als verlichte mannen voet in Troje zetten.

21 en volwassen. Het gaat lukken. We hebben vier weken.

Zo gauw ik de kans krijg een internetcafé in te duiken, zal ik wat van me laten horen. Wildwestverhalen uit Tirana, een lyrisch gedichtje in Dubrovnik of een liefdesverklaring aan een Griekse schone zonder naam; ik reken op inspiratie.

Lieve lezer, gij zijt gegroet.
Jiiiiihaaaa!

Vinkenoog

Gisteravond las ik in bed Youth van J.M. Coetzee, een semi-autobiografisch boek over een jonge man die ervan droomt dichter te worden. Hij leest Vinkenoog. Niet omdat dat hem bevalt, maar omdat het moet. Studiemateriaal. Dit staat er:

“Dutch poetry has always struck him as rather boring, but the name Simon Vinkenoog keeps cropping up in poetry magazines. Vinkenoog is the one Dutch poet who seems to have broken on to the international stage. He reads everything there is by Vinkenoog and is not encouraged. Vinkenoog’s writings are raucous, crass, lacking any dimension of mystery. If Vinkenoog is all that Holland can offer, then his worst suspicion is confirmed: that of all nations the Dutch are the dullest, the most antipoetic.”

Tsja. Wie is die Coetzee nou helemaal? Iemand, toch wel. Maar daar gaat het niet om. Bizar om te bedenken dat op het moment dat ik deze woorden las, Simon Vinkenoog stervende was. Meer heb ik er trouwens ook niet over te zeggen. Ik ken zijn oeuvre niet. En helaas ben ik geen dichter. Denk ik.

Thuis

Terug in Den Haag als een vrij man. Alle dingen zijn gedaan, alle stress is gestresst en ik heb mijn Utrechtse hol zowaar toonbaar achtergelaten. Bij gebrek aan woorden (ze komen snel weer, hoor; de grote Trip To Troy nadert met zevenmijlslaarzen!) nu eens een filmpje.

Harry Jekkers live. De allermooiste versie. Oh Oh Den Haag.

Pracht.

MJ 1958-2009

Zo moeten we hem ons herinneren. Als een ster. Jong, cool en onbereikbaar.

Vanochtend zond TMF een compilatie uit van zijn oude clips. Roger en ik keken onderuitgezakt, met een schuin oog (wat had TMF nu met Michael Jackson te maken?). Na een minuut gingen we ervoor zitten. Seconden later stonden we. Op de beat van Billie Jean moesten we ineens bewegen. Eerst nog vertwijfeld, als de puber die in de gelegenheidsdiscotheek een eerste indruk op de meisjes probeert te maken. Dit konden wij niet kunnen, dit konden wij niet, dit hadden wij nooit gekund. Maar toch. We moesten.

Michael Jackson eer je door te dansen.

Hij heeft voor mij nooit écht bestaan. The King of Pop, die kón niet echt zijn. MJ bestaat, maar uit herinneringen. Ogen dicht bij Thriller. Samen met papa mijn eerste cd kopen (van mijn eigen geld?). Dangerous, met die mysterieuze cover. Zes jaar en een glansrijk optreden op de miniplaybackshow in Spanje. De grote neef die zich als Michael verkleedde. De moonwalk die alsmaar mislukte. En mislukt.

Met dank aan Mark nog een prachtig filmpje: “1983, De eerste keer Billie Jean Live Motown, de eerste keer de glitter-glove en de allereerste Moonwalk ooit (legendary)”

The Godfather

Ik ben geen filmkenner. Nee.

Jammer vind ik het wel, maar misschien moet ik me er maar bij neerleggen. Sport mag ik tot m'n specialiteiten rekenen. Muziek, ja, van huis uit. Natuurlijk. Maar films. Ik vind ze niet 'goed', ik vind ze 'leuk'. Ben totaal niet kritisch ook. Goede acteerprestaties maken voor mij een slecht verhaal niet draaglijker. Gek dat ik dit nu zeg trouwens, want de afgelopen jaren heb ik me op luie middagen en avonden uitstekend vermaakt met C-, D- en F-films.

Katerfilms. Huisgenotenfilms.

Laatst begon ik op een onbewaakt ogenblik aan een favorietenlijstje.

Cidade de Deus, Black Cat White Cat, One Flew Over the Cuckoo's Nest, The Last King of Scotland, Slumdog Millionaire, Good Will Hunting, The Talented Mr. Ripley, Dead Poets Society, A Beautiful Mind, Ocean's Eleven, Lord of the Rings, Motorcycle Diaries. In willekeurige volgorde.

(Geachte Blaak, bezingt of bespuwt u maar.)

Gisteren zag ik, voor het eerst in een jaar of zes, The Godfather. Zo'n film kijk je in de wetenschap dat IMDB-kenners hem de beste allertijden noem(d)en. Zelfs ik probeerde mijn kritische oog te openen; ik werd niet teleurgesteld. Marlon Brando is magistraal (dat woord!), net als Al Pacino. En de onvermijdelijke, briljante paardenkopscène. Het restaurant. De bijeenkomst der bazen. Het sinaasappelonheil. Doden tijdens doop. Mama Mia!

The Godfather is góed, zeg ik nu. Een film waarbij de witte wijn die we dronken niet past. Rood, op z'n minst, eigenlijk iets sterks, whisky-achtigs. Deel 2 ligt al op de plank.

Haarfijn hè, die analyse van me? Hm-hm.

Leve de Kampioen

Rent

Jonathan Larson overleed aan een enge ziekte op 25 januari 1996. Een goeie twee maanden later ging zijn meesterwerk in première op Broadway. Rent vertelt het verhaal van acht jonge kunstenaars die, arm en geteisterd door aids, proberen te overleven in het New York van begin jaren ’90.

Gisteren, op 4 juni 2009, speelden de Delftse studenten van Virgiel voor het eerst hún versie van Rent, en wij kwamen voor Tom Collins. Marco als homofiele filosofieleraar in de shit, met lange jas en opapet. Het stuk vloeide, stuiterde en sprong van het ene lied naar het andere. Duizelingwekkend moeilijke nummers. Larson was een jonge componist die het allemaal nog moest laten zien.

Dat Marco een goede stem had wisten we al een tijdje. Toch zat ik versteld op de achterste rij. Een nummer zingen op een zolderkamer is iets anders dan een solo in een volle theaterzaal. Als je dat kan, ben je gewoon een zanger, een echte.

En ook in vertaling zijn de teksten mooi. Tom Collins bezingt met twee vrienden een zonnig toekomstplan.

Santa Fe

New York City

Uh huh

Middelpunt van het heelal

Sing it girl

Het is hier shitty,
Dus het ergste kennen we al

I hear ya

Ach, de enige troost

Als je lijdt aan de hit-the-roadblues

Is waar je ter wereld
Nog verder zou komen na New York

Dat lijkt dan een luxe cruise

Ik zit metafysisch in een soort impasse

En ik haat mijn baan als academicus

Ik foeter in mijn slaap en maak grimassen

Altijd dat getob levert noppes op, dus

We openen een eetcafe in Santa Fe

Oh, zonnig Santa Fe is zo mooi

We openen een eetcafe in Santa Fe

Ver weg van deze shitklerezooi

Oh - oh

Oh - oh

Geef je les?

Ik geef les. Computer Age Philosophy

Aan studenten verslaafd aan MTV

Amerika! Amerika!

Zo esthetisch als jij bent

Maak jij de biefstuk een event

De menukaart wordt een epos op rijm

En dan drum je heel sereen

Als ik de gasten entertain

Met mijn kennis van Plato en van wijn

We openen een eetcafe in Santa Fe

Santa Fe

Daar gaan we verdienen in het groot

Groot , groot, groot

We openen een eetcafe in Santa Fe

Want hier gaat ons brein langzaam dood

Save our brains

We pakken en vertrekken

Voor een odyssee

We zoeken ons geluk en wel snel

We openen een eetcafe in Santa Fe

En vergeten deze Bohemien hel

Oh, oh

Oh, oh

Do you know the way, to Santa Fe?

Je weet wel, cactussen, prairiewolven

Yeah...

Schitteren

Dit is het moment. Xavi speelt de perfecte bal, de kleinste man van het veld springt en kopt. Seconden hangt Messi in de lucht. Hij zweeft. De tachtigduizend fans in het stadion houden de adem in. Camera’s beflitsen de held zoveel ze kunnen. In een desolate hoek van het veld opent de Narcissus van Manchester de mond. Hoe heeft hij ooit kunnen denken dat híj de beste van de wereld was?

Dat is hij niet, namelijk. Lionel Messi wel. De ster die schittert in de lucht.

Rood (1)

Deze avonden waren de beste, dat wist hij. Avonden waarvan je niets verwachtte. Eigenlijk had hij de deur niet uit gewild, maar zoals zovaak hadden zijn vrienden hem kunnen overhalen. Het zou leuk worden. De sociëteit was vanavond het decor van een carnavalsfestijn. In mei. Gewoon, omdat het kon. Natuurlijk moesten ze verkleed. In kleurige pakken en met schreeuwende pruiken zouden ze de borrelvloer onveilig maken. Horden vrouwen waren hem beloofd, struise Brabantsen met de zoete tongval die wisten hoe het feest gevierd moest worden. En in de wetenschap dat Brabantse nachten doorgaans lang zijn, besloot hij de schroom maar van zich af te gooien. Hij ging mee.

Het schilderij heb ik van Graphicz.nl en is van Eric Botermans, volgens mij.

Au

Dus Marco heeft écht geen voetbalvisie.

Voor vijf jaar tekenen, alle macht naar je toetrekken, bliksemsnel Cruijff de deur uit werken, Evander Sno halen, zestien miljoen aan een niet fitte negentienjarige uitgeven en dan na één teleurstellend seizoen de handdoek gooien. Laf is het. Marco zei dat hij niet het idee heeft volgend jaar met Ajax beter te gaan presteren.

Een grandioos pak slaag tegen PSV. Vernederd door dat gezellige Sparta. Met hangen en wurgen derde.

Al jaren lijkt het of Ajax wordt gerund door kinderen die hun speelgoed simpelweg uit hun handen laten vallen als ze er niets meer aan vinden, maar dit is wel heel erg. Meneer Rijkaard, kom ons in godenzonensnaam redden.

Martin Bril 1959-2009

Martin Bril dood. Zó.

Voor zover ik als recreatieschrijvertje (nog!) van voorbeelden mag spreken: hij was er een. Laatst toevallig nog een boek van hem gelezen: De Kleine Keizer, waarin hij vertelt over zijn fascinatie voor Napoleon. Zijn heerlijk simpele en soepele stijl, de milde toon, de liefde waarmee hij over Frankrijk en zijn gezin kon schrijven, zijn observatievermogen; ik híeld van zijn column in De Volkskrant.

En nu ik er echt over nadenk: van alle schrijvers zou ik het liefst zoals hij willen zijn. De vrolijke verwonderaar.

Troost

Bebloed, bezweet en betraand stommelen we het café binnen. De zoektocht naar een hostel is uitgemond in een slepende queeste die ons fysiek en mentaal tot het uiterste op de proef stelt. Dicht, duur, vol, ver, je ne sais pas. In de pub laven we ons aan onkinderachtig bier en brengen Liverpool en Chelsea troost.

Wát een wedstrijd.

De meeste Fransen zijn voor de blauwen van Hiddink. Daar spelen immers Anelka en Malouda, twee geliefde internationals. Maar vooral Liverpool tovert. Als Lucas en Kuyt binnen negentig seconden een achterstand ombuigen in een 3-4 voorsprong, staat het hele café op z’n kop en nemen wij ons voor de nachtrust maar over te slaan, mochten The Reds winnen. Dat Chelsea uiteindelijk nog door gaat is jammer, maar niet erg. Hiddink blijft Hiddink, die verliest dit soort wedstrijden niet.

Uiteindelijk vinden we een hotel, ergens, geen idee waar. Melig moe, voldaan door het voetbal.

Omdat het kan (II)

Een trip naar Parijs maak je snel. Binnen drieënhalf uur zoefde de Thalys ons van Hollands Spoor naar Gare du Nord. Wát een station. Ik wist van de drukte, ik wist van de hectiek, en ik dacht te weten van een legioen zwaarbewapende kleerkasten dat de massa met haviksogen in de gaten houdt en niet te beroerd is de bloeddorstige waakhonden hun pleziertje te gunnen.

Op Gare du Nord zag ik geen angstaanjagende veiligheidsmannen. Nou ja. Een paar dan.

Waarom we gingen? Omdat we geen antwoord wisten op de vraag waarom níet. Geheel volgens onze romantische wereldvisie waren we ervan overtuigd ter plekke wel ’n spotgoedkoop hostel te vinden. Naar Parijs, riepen we al weken om het hardst, moet je op de bonnefooi. De zorgeloze, voorgekookte Thalys was eigenlijk al een soort concessie. Het liefst hadden we met alleen een knapzak op onze rug gereisd.

Kan zoiets nog in 2009?

3-1

Topspanning in de Zevende Klasse Zaterdag. We zijn in een heuse titelstrijd verwikkeld en zullen alle zeilen bij moeten zetten om kans te houden op het kampioenschap.

Gistermiddag. Er moest weer eens gewonnen worden na twee magere potjes (1-1 en 1-5). De zon sloofde zich uit en verschroeide ons veld van zwart gras en stinkend rubber, maar ons spel loog er niet om, uit tegen het Leidschendamse SEV. Tik-tak-voetbal, vooral in de eerste helft; Scheveningen 8 deed Spanje-op-EK. En ik was zelfs nog dicht bij een goal. Aan het schot mankeerde niet eens zoveel, maar de SEV-keep ging ineens fanatiek gestrekt. Corner.

We wonnen verdiend met 3-1 en spoedden ons naar terras. In het clubhuis werden plaatjes gedraaid, we dronken hemels bier. Volgende week thuis tegen DSO, dé titelrivaal. We zullen zien. Maar de flow, ja, díe is in elk geval terug.

Omdat het kan

Het plan is om met z'n vieren een auto te kopen en daarmee het wijde Europa in te trekken. We gaan van Den Haag via Duitsland naar Oostenrijk, dan door Slovenië, door Kroatië, door Bosnië, via Servië, via Macedonië tot bij de Griekse kust, en dan met de boot naar Turkije, om vervolgens Troje te bereiken.

Troje. We zijn jong en we willen wat.

Deze zomer moet het gebeuren, en zoals het er nu naar uit ziet zullen we een goeie maand onderweg zijn. Natuurlijk dromen we al volop. De auto houdt ermee op bij de Bosnische grens. De Servische politie voert ons aan de honden. In een kroeg worden we uitgelachen door dronken Macedoniërs die de verrassende winst op Ons Oranje nog niet vergeten zijn. Eén van ons trouwt last-minute met een Griekse schone. We vinden een oude schat in Troje die de wereldgeschiedenis op z'n kop zet.

En zo verder. De Homerische helden van 2009.

Vervelend is dat er eerst geld verdiend moet worden. Maar dat komt wel goed, dat komt vast goed. Volgende week dinsdag op gesprek voor hersenloos werk. En hersenloos werk is niet ideaal. Als iemand nog een baan leuke baan voor me heeft, gillen!

Wordt ongetwijfeld vervolgd.

Eclatant

Zelfs de zon liet zich af en toe zien. Koud was het, bleef het natuurlijk wel. Maar we konden en mochten ons warm zingen in dat enorme stadion, waar de sfeer gistermiddag haast Zuiderparkachtig goed was. En we hadden wat te juichen.

Wat een machtsvertoon.

NEC-thuis, dat kán je winnen als je ADO bent. En met een puntje gaat iedereen tevreden naar huis. Daarom was het gisteren zo'n heerlijke pot voetbal. De ongekende weelde van 3-0 vóór, een soepel ballend groen-geel en een meelijwekkend makke tegenstander. Dat arme NEC. Ze raakten hun spits, de lijvige Jhon van Beukering, al na een kwartier geblesseerd kwijt en vervingen hem door een blonde jongen genaamd Worm.

Jhonny naar de Burger King, gierde het stadion.

Heerlijk Haags middagje.

Huisgenoot

Vanavond krijgen we een Duitse dame en een DJ op bezoek. Dat klinkt net zo spannend als het is, eigenlijk.

Roger en ik zijn op zoek naar een nieuwe huisgenoot. Via Kamernet.nl zetten we van de week een advertentie.

...Ben jij die gezellige, spontane, leuke, lieve, nette...
...WE WANT YOU!...
...Heeyyy jij daar! Zoek je ’n kamer?!! Nou, kijk niet verder! ;) ;P :D...

Zo deden we het niet.

Ons huis aan de Korfoedreef in Utrecht heeft zulk ’n geforceerde rooskleurigheid niet nodig. Een droog verhaaltje voldoet. Adres. Huur. Afstand tot het centrum. Onze namen. Bellen.

Vijf mensen reageerden, waarvan er vanavond dus twee op bezoek komen. Ordinair gezegd wordt het gewoon mensen keuren. De Duitse van 22 mailde in bijna foutloos Nederlands dat ze erg geïnteresseerd was. Een leuke foto erbij.

Als ze ook nog kan koken, zit het voor mij goed. Wie weet krijgen we straks een moedertje in huis!

Belofte

En ik had nog zo beloofd veel te gaan schrijven.

Binnenkort, waarschijnlijk morgen, misschien wel vandaag, gaat het weer gebeuren. Het is niet dat ik de afgelopen tijd niets noemenswaardigs heb gezien of meegemaakt. Maar ik vond de woorden er niet voor, had eigenlijk even geen zin.

Kinderachtig gedrag.

Is iedereen in deze schrale periode inmiddels bijgelezen? Om het goed te maken, zal ik de komende tijd wat meer gaan schrijven. Niet méér, als in, één keer per week een verhaaltje, maar misschien wel vier keer. Regelmatig.

Oeps. Wat zeg ik nou? Júist in deze tijden maakt belofte schuld!

Bonus

Ik zou er niet over schrijven, spaar ze ook niet. Het oude Panini-gevoel is weg. Wat heeft Albert Heijn nou met voetbalplaatjes te maken? Schoenmaker, blijf bij je leest. Plus, ik doe nooit boodschappen bij de Ap. Te duur. Een student als ik zit niet in de positie om nog snel even twee blikken doperwtjes op de band te gooien om aan de tien euro boodschappen te komen.

Gisteravond half 9 was de Lidl dicht.

Toegegeven, de AH XL om de hoek doet aardig z'n best om op een Franse supermarché te lijken. Je hebt er de heerlijkste dingen, maar moet er alleen zo belachelijk veel geld voor betalen. Ik ging even wraps halen, want die waren toch in de Bonus. Wraps en verder niks. In twintig seconden stond ik bij de kassa, waar een aardig meisje zestig cent te weinig aftikte en me vervolgens een lading plaatjes in handen duwde. Gevolgd door een liefdevolle glimlach. Fijne avond!

Thuis aangekomen telde ik de pakjes: het waren er zeven. Zeven pakjes, dat zijn 35 plaatjes. Dat kost 'n mens normaal gesproken 70 euro.

Waar ik de gulle gift aan verdiend heb, geen idee. Die plaatjes boeien me verder niet. Tig grijze muizen, een enkele Ajacied (Van der Wiel), een ADO'er (Piqué). En beide delen van de elftalfoto van Feyenoord. Weggegooid.

La Douce France

Op de grand place van Lille is het gezellig druk. Mannen, vrouwen, kinderen en duiven bevolken het plein. Wij zitten op de trappen van het Operagebouw en mijn hoofd zingt Champs Elysées van Joe Dassin. We zijn dan wel niet in Parijs, maar toch, het mag. We praten over een artiest die zichzelf Frans Duits noemt, wat ik een briljante naam vind.

Wat is er zo bijzonder aan deze scène? Op zich niets. Maar we zijn in het buitenland, en de zon schijnt, en ik voel hem, zoals ik hem te lang niet gevoeld heb.

In meerdere opzichten verlicht door de zon.

Later die dag vinden we onszelf terug in een Frans studentenhuis, omringd door zo’n 25 nieuwsgierige locals die ons, wildvreemden toch, verwelkomen alsof ze ons al jaren kennen. De wijn vloeit rijkelijk en goedbedoeld steenkolenfrans klinkt in huis, tuin en keuken.

Natuurlijk laat de zon zich de rest van het weekend niet meer zien. Lille is dichtbij, niet groots, meeslepend of spectaculair. Maar toch: we omhelzen het vakantiegevoel zo stevig als we kunnen.
Op dit moment betekent Nederland regen, studiestress, een lege bankrekening en het vervelende feit dat ik al weken geen normale zin op papier heb gekregen. Er knaagt iets.

En het kriebelt. Ontzettend. Ik moet naar het buitenland.

Daily Routines

De site Daily Routines staat vol dagschema's. How writers, artists, and other interesting people organize their days. De groten der aarde staan ingedeeld op 'occupations' (filmmaker, muzikant, schrijver, staatsman) en 'habits' (zware drinkers, drugsgebruikers, night owls - geniaal).

Ik hou van dit soort wetenswaardigheden. We lezen dat Kant 's ochtends in bed pijp rookt ("the time he needed for smoking it was devoted to meditation"). Franz Kafka houdt bijna de hele middag siësta. De Japanse schrijver Haruki Murakami staat elke ochtend om vier uur op, om na zes uur werk minstens tien kilometer te gaan zwemmen of hardlopen. En Orhan Pamuk verplicht zichzelf elke dag tien uur te werken.

Het dagschema van Charles Darwin ziet er zo uit:

"7 a.m.
Rose and took a short walk.
7:45 a.m.
Breakfast alone
8–9:30 a.m.
Worked in his study; he considered this his best working time.
9:30–10:30 a.m.
Went to drawing-room and read his letters, followed by reading aloud of family letters.
10:30 a.m.–12 or 12:15 p.m.
Returned to study, which period he considered the end of his working day.
12 noon
Walk, starting with visit to greenhouse, then round the sandwalk, the number of times depending on his health, usually alone or with a dog.
12:45 p.m.
Lunch with whole family, which was his main meal of the day. After lunch read The Times and answered his letters.
3 p.m.
Rested in his bedroom on the sofa and smoked a cigarette, listened to a novel or other light literature read by ED [Emma Darwin, his wife].
4 p.m.
Walked, usually round sandwalk, sometimes farther afield and sometimes in company.
4:30–5:30 p.m.
Worked in study, clearing up matters of the day.
6 p.m.
Rested again in bedroom with ED reading aloud.
7.30 p.m.
Light high tea while the family dined. In late years never stayed in the dining room with the men, but retired to the drawing-room with the ladies. If no guests were present, he played two games of backgammon with ED, usually followed by reading to himself, then ED played the piano, followed by reading aloud.
10 p.m.
Left the drawing-room and usually in bed by 10:30, but slept badly.

Even when guests were present, half an hour of conversation at a time was all that he could stand, because it exhausted him."

Adapted from Charles Darwin: A Companion by R.B. Freeman, accessed on The Complete Work of Charles Darwin Online.

En de nieuwste aanwinst van de site:

"Although his presidency is barely a week old, some of Mr. Obama’s work habits are already becoming clear. He shows up at the Oval Office shortly before 9 in the morning, roughly two hours later than his early-to-bed, early-to-rise predecessor. Mr. Obama likes to have his workout — weights and cardio — first thing in the morning, at 6:45. (Mr. Bush slipped away to exercise midday.)

He reads several papers, eats breakfast with his family and helps pack his daughters, Malia, 10, and Sasha, 7, off to school before making the 30-second commute downstairs — a definite perk for a man trying to balance work and family life. He eats dinner with his family, then often returns to work; aides have seen him in the Oval Office as late as 10 p.m., reading briefing papers for the next day.

“Even as he is sober about these challenges, I have never seen him happier,” Mr. Axelrod said. “The chance to be under the same roof with his kids, essentially to live over the store, to be able to see them whenever he wants, to wake up with them, have breakfast and dinner with them — that has made him a very happy man."

New York Times, 28 januari 2009

Gedichtendag

In het kader van Gedichtendag 2009. Niet bang zijn, het is niet van mezelf.

MELATONINE

De dichter ligt in puin en stapelt

vingernagels naast een asbak.

De televisie barst onder de grond
in lachen uit. Het is een telraam
voor kindertijdelijkheid en god
is een dom meisje
dat een belspel presenteert.

… alleen jij bent nu nog wakker

… alleen jij weet hier het antwoord op

Als een dans in dunne kleren

groeit ze de kamer vol wit licht

en vouwt ze van zijn schaduw

bijna mensen

die ook zonder vingernagels

tussen de regels kerven

als wie onvindbare steden sticht.

Jan Aelberts (1985)

Oh, oh, Den Haag

En het begon zo mooi gisteravond. Het stadion zat vol, uit duizenden kelen klonk Oh Oh Den Haag en het veld lag er weer schitterend bij.

Het was dat Kai eindelijk weer mee mocht doen, en dat de kaartjes een schappelijke vijf euro kostten. Maar voor het voetbal hoefden we het niet te doen.

Een veegpartij in eigen stadion.

Natuurlijk, Twente heeft meer geld, betere voetballers (een klasse of acht), en een nederlaag is volkomen logisch. Maar dat, ADO, is nog geen reden om je als campingamateurs te laten afslachten. De arme keeper Waterman, normaal reserve, beleefde een dramatische avond en werd na één helft uit zijn lijden verlost, net als de derderangs Slowaak Horváth. Onze cynische lach na zijn eerste fout was na 90 minuten verworden tot een pijnlijke grimas. 0-3 na een halfuur, 1-5 na anderhalf.

Snel vergeten, jongens. En nooit meer Waterman.

Kai was degelijk. Niet bijzonder goed (wie wel?), maar ook niet uitgesproken slecht. Hard gewerkt heeft -ie; hij wel.

Een Feyenoord-fantasie

Dus Mario wordt het niet. Nog niet. Over het NEC-seizoen 2008-2009 is nu al een boek in de maak, een heldenepos met hem als onsterfelijke hoofdpersoon. De man die het onmogelijke mogelijk maakte. Been de Barack van Nijmegen!

Intussen kunnen wij weer heerlijk speculeren.

Wordt het dan toch Don Leo, die moe van de Poolse chaos nóg een keer het heft in zijn jeukende rimpelhanden neemt? Fred Rutten, onder vuur bij Schalke? De nog altijd clubloze maar oh zo aardige Ernie Brands? Ronald Koeman die zijn rondje top-drie (?) completeert? Of tóch Co Adriaanse? En dan zijn er nog de krankzinnige opties, krankzinnig, maar ik zie het ze doen: de Kromme, die zich in Utrecht belachelijk maakte. De viking John de Wolf, ambitieuze sollicitant. Of zelfs, mijn fantasie gaat met me op de loop, good old Johan Cruijff die Ajax nog één keer snoeihard terugpakt voor het gedoe met Van Basten? Dijk van een filmscenario!

Vast niet. De saaie Vlemmings maakt het seizoen af ad interim, waarna Been - die het bij NEC toch niet béter kan doen - het stokje dolblij overneemt.

Maar het is allemaal zo makkelijk, teveel 1+1=2. Wil Feyenoord een andere wind door De Kuip laten waaien, dan mag die best wel eens naar rotte vis, bloed en ui ruiken. Doe nou eens gek, kap met dat 'geen-woorden-maar-daden'-gedoe en neem een warmbloedige Bulgaar die nog nooit van de club gehoord heeft. Die geen woord Nederlands spreekt, en de zenuwachtige pers toeschreeuwt in zijn moerstaal.

Hij noemt Van Gaal een vriendelijke man, scheldt de jammerende Makaay en Gio dagelijks de huid vol en breekt in een partijspel de enkels van Hofland (als die zich niet al geblesseerd heeft bij het SBS6-kijken). Hij scout bij de marine, verbiedt spelers onder zijn ogen geblesseerd te raken, laat Biseswar naar Ajax vertrekken en vervangt Lee Towers voor een zigeunerband uit de Karpaten.

Zijn Feyenoord. Het zou wat zijn.

Bloedend hart, hartsprong

Eerder schreef ik al over m'n ukulele, dat kleine gitaartje met zijn hemelse geluid. Of nee, háár hemelse geluid. De mijne is een meisje, een absoluut schatje zelfs. We houden van elkaar, en nu meer dan ooit. Ik schrijf met vlinders in m'n buik, vlinders sidderend van opluchting.

Want bijna, bijna was ik haar kwijt.

Gisteravond, het rijk alleen in een stukje trein. Den Haag-Utrecht via Gouda. Mijn fiets is mee. Naast me slaapt m'n ukulele in haar tas. Onderweg lees ik Youth van Coetzee, de tijd vliegt, en op bladzij 27 zijn we op de plaats van bestemming. Ik kijk naar de fiets, sta op, haal hem van het slot. En stap uit. Heerlijk, zo'n fiets.

Thuis aangekomen zet ik koffie. Coetzee loopt door m'n hoofd, ik moet verder lezen. Gordijnen dicht, lamp aan, muziek aan. Muziek.

Ik krijg het koud.

En warm.

En koud.

En warm.

Zeventien rondjes door het huis later volgt een trap tegen het bed. Al mijn spieren trekken zich samen, en ik baal. Heel stevig. Ukulele vergeten, laten liggen, kwijt. Voor één keer heb ik niet naar haar omgekeken. Zo moet het voelen als je hond is weggelopen. Ik voel me machteloos en schuldig. Ik heb mijn lief in de steek gelaten, en nu ligt ze daar alleen op een obscure treinbank. Ze zal ten prooi vallen aan de grijpgrage vingers van een simpele ziel die totaal niet weet hoe met haar om te gaan.

Ze zal verkracht worden, haar vier gevoelige snaren gepijnigd. Ze hoort bij mij, en bij niemand anders.

Vanochtend. Ik sta op met hetzelfde zeurende gevoel als waarmee ik slapen ging. Zonder wijsje in m'n hoofd. Kan ze nog gered worden? Ik moet naar het station, naar de gevonden voorwerpen, en wel nu. Ik ga. Op de fiets. Aangekomen op Utrecht Centraal sluit ik aan in een lange rij mensen met schandalig onbelangrijke vragen. Achter de informatiebalie zit een man met een eng dunne paardenstaart. Hij moet pissen als een zwanger paard, zegt hij tegen zijn collega. Dan ben ik aan de beurt. Ik leg hem mijn probleem voor.

Ik zal voor je kijken, zegt hij, en hij begeeft zich naar een hok. Hij blijft even weg, lang, het voelt als lang. Zoekt hij? Zou het? Opeens dat gevoel weer, het kan nog misschien.

Dan komt hij terug, grijnzend. Ik herken haar meteen, haar welgevormde ronding, haar kunstige klankkast. Ze is het. De NS heeft haar gered. Mahalo!

Thuis maken we muziek. Vrolijke muziek. Ik was haar bijna kwijt. Maar wat voel ik me nu rijk.

01-01-09

Goed. De inactiviteit heeft lang genoeg geduurd nu. Nieuw jaar, nieuwe zinnen.

Hoe ik om deze tijd al klaarwakker kan zijn is me een raadsel, maar het einde van 2008 was mooi. Ik ging gisteravond om zes uur van huis en tilde de thuiskomst, natuurlijk, over de nacht heen.

Nu, in de totale stilte van tien over één, is muziek alles wat ik nodig heb. Jeff Buckley. En een pul water, en nog een. Met Hallelujah het oude jaar overdenken, en fantaseren over het nieuwe. Goede voornemens? Ja.

Vooral blijven schrijven.