Op de grand place van Lille is het gezellig druk. Mannen, vrouwen, kinderen en duiven bevolken het plein. Wij zitten op de trappen van het Operagebouw en mijn hoofd zingt Champs Elysées van Joe Dassin. We zijn dan wel niet in Parijs, maar toch, het mag. We praten over een artiest die zichzelf Frans Duits noemt, wat ik een briljante naam vind.Wat is er zo bijzonder aan deze scène? Op zich niets. Maar we zijn in het buitenland, en de zon schijnt, en ik voel hem, zoals ik hem te lang niet gevoeld heb.
In meerdere opzichten verlicht door de zon.
Later die dag vinden we onszelf terug in een Frans studentenhuis, omringd door zo’n 25 nieuwsgierige locals die ons, wildvreemden toch, verwelkomen alsof ze ons al jaren kennen. De wijn vloeit rijkelijk en goedbedoeld steenkolenfrans klinkt in huis, tuin en keuken.
Natuurlijk laat de zon zich de rest van het weekend niet meer zien. Lille is dichtbij, niet groots, meeslepend of spectaculair. Maar toch: we omhelzen het vakantiegevoel zo stevig als we kunnen.
Op dit moment betekent Nederland regen, studiestress, een lege bankrekening en het vervelende feit dat ik al weken geen normale zin op papier heb gekregen. Er knaagt iets.
En het kriebelt. Ontzettend. Ik moet naar het buitenland.
6 opmerkingen:
Tsja, dat zit nou eenmaal in je genen...
Tes parents
Tsja, dat zit nou eenmaal in je genen...
wat papa zei :)
X Lisa
cherie!
time to live on the edge! Hoop dat het je lukt buiten de Nederlandse moeson te komen. Tot die tijd ben je volgend jaar van harte welkom mij op te zoeken in Montpellier, dan draaien we een wals op het Place de l´Oeuf.
bisous
Heel vroeger reed je er doorheen richting Parijs of verder. Toen een hele tijd ging je er met een pestgang langs. Altijd haast en vanaf Lille is het nog een heel eind naar het zuiden.Verleden jaar hebben we nog een sightseeing toer door Lille gekregen van je ouders....;)) Maar goed, in Lille kan je best goed toeven en La Douce France begint daar dus gewoon....
Een reactie posten