#2 KAKOFONIE

Toeval bestaat niet. Gisteravond las ik in Kapuscinski’s magistrale bundel Ebbenhout voor het eerst over de revolutie op Zanzibar, een coup die zich in 1964 met vleermuisachtige snelheid voltrok en de machtsverhoudingen op het eiland (de sultan werd door het leger verdreven) in één nacht tijd voorgoed veranderde. Vandaag, op 12 januari, viert heel Tanzania de 48ste verjaardag van de revolutie. Mannen, vrouwen, kinderen, allemaal zijn ze vrij. Dat betekent dat het gebruikelijke rumoer in onze straat – het gegil en geren van kleine watoto, het met tussenpozen ferme gekukeleku van de haan, Congolese gitaarmuziek die uit de speaker van de overburen schalt, voorbij scheurende daladala-busjes – zo’n beetje vertienvoudigd wordt.

Het is hier genieten. Kimweri Avenue – snel foto’s, echt – is een écht Afrikaanse straat, waar op mij en m’n twee huisgenoten na nauwelijks een mzungu te bekennen is. En blanken zijn nieuws: de halve buurt schijnt ons al te kennen.

Ik had ervoor kunnen kiezen veilig tussen de expats te gaan wonen. In Oyster Bay, een paradijs, waar altijd een koele wind door de palmbomen waait, het strand met zijn luxe beach clubs om de hoek is en je peanutbutter & jelly haalt in de Amerikaans aandoende supermarkt. Oyster Bay, dat is een gouden kooi met daarbinnen uitspanningen als de Diplomats Only Club, in een gebied waar volgens de overlevering de mzungu eerder regel dan uitzondering is. Mensen wonen hier een jaar, laten zich per taxi in rondjes vervoeren, nippen cocktails en vertellen iedereen die het maar horen wil hoe fantastisch ‘het leven in Afrika’ is. Naah. Geef mij maar het stof en de beestenboel. Gus de Gekko is een stamgast op ons balkon, en een eindeloos bataljon mieren houdt huis in de keuken. Het gaat me hier vooralsnog trouwens prima af zonder muggenspray!