Martin Bril dood. Zó.Voor zover ik als recreatieschrijvertje (nog!) van voorbeelden mag spreken: hij was er een. Laatst toevallig nog een boek van hem gelezen: De Kleine Keizer, waarin hij vertelt over zijn fascinatie voor Napoleon. Zijn heerlijk simpele en soepele stijl, de milde toon, de liefde waarmee hij over Frankrijk en zijn gezin kon schrijven, zijn observatievermogen; ik híeld van zijn column in De Volkskrant.
En nu ik er echt over nadenk: van alle schrijvers zou ik het liefst zoals hij willen zijn. De vrolijke verwonderaar.
2 opmerkingen:
Ik mis hem nu al, en met mij velen.
Acta est fabula.
Ja Nils, het is doodzonde!! Ik hield ook van zijn colums en keek altijd uit naar zijn stukjes in het Volkskrant Magazine.... Zijn gave om zaken simpel te observeren en te verwoorden was uniek.
We zullen hem zeker missen.
Een reactie posten