Cowart

Nog een week tot election time en de politie verijdelt een aanslag op Barack. Twee neonazi's van 18 en 20 hadden hem én een totale 'zwarte' school willen afslachten.

In smoking, compleet met hoge hoed. All white.

De heren Cowart en Schlesselman werden op tijd gepakt, op het platteland van Tennessee. Cowart en Schlesselman. Laf en nazi.

Wat als het was gebeurd? Ja, wat dan. Niks meer. Emigreren naar Noorwegen, leren schaatsen en lekker in wollen rendiertruien gaan lopen. Tv en pc de deur uit; bekijk het allemaal maar.

Maar Barack leeft nog en is oerend hard op weg naar het presidentschap van het meest gestoorde land ter wereld. Ze hebben hem nodig, daar. En wij hier.

Wyclef Jean, de artiest geboren op Haïti, filosofeert in If I Was President:

If I was president,
I'd get elected on Friday,
Assasinated on Saturday,
and buried on Sunday.



Nog een week.

Thuus bij Guus

Sommige dingen moet je gewoon doen, zonder er al teveel bij na te denken. Als Guus Meeuwis Den Haag aandoet voor een optreden in ons Paard, zijn wij daarbij.

Guus had er zin in, dat zeker. Wel jammer dat hij zijn nieuwe album nog aan de man moet brengen; het ging ten koste van een paar hitjes waar we op gehoopt hadden.

Het bliksemde niet en het regende geen meters bier. Maar wat dondert dat als je met je vrienden bent?

We vulden de longen en zongen, hosten, dansten, sjansten en genoten. We waren student. Het was me een nacht.

Opvallend veel huisvrouwen in het publiek trouwens.

Laten we proosten
Op het leven

Laat het leven
Je omarmen

Overmars

Gisteravond laat zag ik Go Ahead met 1-0 winnen van RBC. Normaal gesproken is dit zelfs voor mij een wedstrijd uit de ondercategorie, ware het niet dat ik voor het eerst in zes jaar mijn jeugdidool weer zag voetballen. Marc Overmars stond als vanouds linksbuiten.

Een held was hij voor ons, en in het gouden Ajax van '95 de enige échte Godenzoon. Als Overmars de bal kreeg, wist je dat er iets gebeuren ging. Hij was klein maar snel, een ster in simpelheid, de verpersoonlijking van Snelle Jelle. Overmars was Ajax, wij waren Overmars. Nog zie ik de poster voor me. De man in actie, het gezicht getekend door fanatisme en concentratie. Zó goed.

Niet alleen als voetballer bewonderden we hem. We wisten dat hij getrouwd was met Miss Nederland, en in de rondslingerende meisjesbladen van onze zussen zagen we zijn foto's omringd door hartjes. Ajax' nummer 11 was alles wat wij wilden worden. En hij liet zien dat we daar niet eens zo groot voor hoefden te worden.

Toen ik in augustus las dat hij zijn comeback zou maken bij de Eagles, zijn eerste club, dacht ik aan wat hij bij zijn échte afscheid als prof in 2004 vertelde: "Mijn rechterknie heeft me veel problemen bezorgd en is er nu de oorzaak van dat ik niet meer op het niveau kan spelen dat ik zelf voor ogen heb. Er zit bijna geen kraakbeen meer in..."

Doe dat nou niet, dacht ik nog. Het is goed zo.

Sinds Go Ahead-RBC weet ik dat het inderdaad in 2004 had moeten eindigen. Overmars op een winderig veld in Deventer, dat is burlesque. Mijn held zonder kraakbeen voor een handvol pubers tussen een zooi campingvoetballers, en dat als 36-jarige. Hij was het porselein in een kast vol olifanten.

Overmars kwam in de korte samenvatting één keer goed in beeld. Balverlies. Je zag die blik.

HawaiiTunes

Sinds een paar maanden heb er er een nieuwe hobby bij: ukulele.

Que?

De ukulele, ook wel casual afgekort tot uke. Dat is zo'n klein Hawaii-gitaartje, meestal viersnarig en een garantie voor vrolijkheid. Ik vond er eentje op Marktplaats voor twintig euro en besloot hem voor de grap te kopen. De stufi was net binnen, en dan word je nog wel eens overmoedig als het op je uitgavenpatroon aankomt. Met dat vreemde gitaartje kon ik het risico wel nemen.

Wat ik niet wist, is dat ik in een mum van tijd hooked zou zijn. Ieder niks-te-doen-momentje van de dag (en dat zijn er best veel, vergis je niet), pak ik m'n altijd binnen handbereik liggende schatje voor een vrolijk riffje. Ik ga geen les nemen of zo, het moet natuurlijk wel leuk blijven.

Al zou ik wel een Mozartiaanse autodidact moeten zijn, wou ik mezelf dit aanleren:

Al willen we wel naar dit niveau toe, natuurlijk. Kom op hè.
Misschien dat een tripje naar Hawaii wonderen doet!

Broodslag

Ik zit op een bankje en kijk uit over het meer. Het zonlicht weerkaatst klassiek in het water, en er staat geen zuchtje wind. Het kwakend improvisatiekoor doet de varens bescheiden trillen. Het is Poolse landdag bij de eenden. Waar zouden ze het over hebben? Wilders? Het weer? Het IJslandse inflatiespook?

In de nabije verte tuffen auto's, maar het is een dag voor paard en wagen. In Overvecht voelt de dorpse sfeer als een tweede huid. Eentje is voor vanmiddag trouwens best genoeg. Het is zomer in oktober.

Er rent een hond langs me heen. Dotje, pak. De eenden kijken spottend toe. Je hoort het ze denken. Dotje. Altijd die honden met hun haast. Kinderachtig gedoe, en wat valt er nou te hijgen? Een kleuter trippelt naar het water met een zakje brood. Er is niet genoeg voor iedereen. Onbehagen. Ook de luchtmacht nadert nu, zelfverzekerd, op het arrogante af. We pakken die eenden.

Ik hou m'n adem in. Dit is stilte voor de storm.

Whitman

Sinds ik mezelf heb binnengelaten in de wondere wereld van "American Literature and Culture before 1900" lig ik vrijwel elke nacht een uur wakker. In mijn hoofd duizelt het; de prachtigste Engelse zinnen en passages springen als schapen over de dam. De wonderen van de taal geven geen rust, juist niet. Daarvoor fascineren ze teveel.

Voor volgende week staat een oral presentation op de rol. Aan de klas moet ik een tekst uit ons GVR-vuistdikke boek* presenteren. Het wordt een gedicht van Walt Whitman over de Amerikaanse burgeroorlog.

Vigil strange I kept on the field one night;
When you my son and my comrade dropt at my side that day,
One look I but gave which your dear eyes return'd with a look I shall never forget,
One touch of your hand to mine O boy, reach'd up as you lay on the ground,
Then onward I sped in the battle, the even-contested battle,
Till late in the night reliev'd to the place at last again I made my way,
Found you in death so cold dear comrade, found your body son of responding kisses, (never again on earth responding,)
Bared your face in the starlight, curious the scene, cool blew the moderate night-wind,
Long there and then in vigil I stood, dimly around me the battle-field spreading,
Vigil wondrous and vigil sweet there in the fragrant silent night,
But not a tear fell, not even a long-drawn sigh, long, long I gazed,
Then on the earth partially reclining sat by your side leaning my chin in my hands,
Passing sweet hours, immortal and mystic hours with you dearest comrade -- not a tear, not a word,
Vigil of silence, love and death, vigil for you my son and my soldier,
As onward silently stars aloft, eastward new ones upward stole,
Vigil final for you brave boy, (I could not save you, swift was your death,
I faithfully loved you and cared for you living, I think we shall surely meet again,)
Till at latest lingering of the night, indeed just as the dawn appear'd,
My comrade I wrapt in his blanket, envelop'd well his form,
Folded the blanket well, tucking it carefully over head and carefully under feet,
And there and then and bathed by the rising sun, my son in his grave, in his rude-dug grave I deposited,
Ending my vigil strange with that, vigil of night and battle-field dim,
Vigil for boy of responding kisses, (never again on earth responding,)
Vigil for comrade swiftly slain, vigil I never forget, how as day brighten'd,
I rose from the chill ground and folded my soldier well in his blanket,
And buried him where he fell.

Ik moet en zal dit begrijpen. Passende achtergrondmuziek heb ik in elk geval al gevonden. Fleet Foxes. Tiger Mountain Peasant Song. Wow.

*The Heath Anthology of American Literature; net geen 2700 pagina's.

Sint-Mesrob

Paulo Coelho leert me dat ze in Armenië de Dag van de Heilige Vertaler vieren.

Wat moeten we ons daarbij voorstellen?

Op die dag vullen de kerken zich met duizenden en duizenden mensen ter ere van Sint Mesrob. Hij schiep het Armeense alfabet, vertaalde de Bijbel voor zijn landgenoten en liet hen ook kennismaken met de belangrijkste Griekse, Cyrillische en Perzische teksten. Je zou dus kunnen zeggen dat de Armeniërs hun identiteit - whatever that may be - aan hem te danken hebben.

Sint-Mesrob, de Heilige Vertaler. Ik denk aan mijn ouders, die terwijl ik over hem lees druk aan het werk zijn. Vertalen.

Ik zie hun ochtendritueel voor me. Vroeg op, dat sowieso. 'n Koffietje mee, achter de pc en samen aan de slag. Door honderden, duizenden regels hebben ze zich de afgelopen jaren heengeworsteld. Spaans-Nederlands, Nederlands-Spaans, Spaans-Engels; hun talenknobbel draait overuren. En dat allemaal zodat wij kinderen kunnen studeren.

Wanneer die heilige wordt vereerd? 9 Oktober. De trouwdag van mijn eigen Sint-Mesrobs. Geniaal hè?