Campingdisco

Je hebt feesten en feesten.
Zaterdag 31 oktober was ik getuige van een FEEST.

In huize VD45, gelegen in de kleurrijke wijk Lombok te Utrecht, wonen meer dan twintig mensen. Die hebben noemenswaardige dingen met elkaar gemeen:
1) Ze weten hoe ze een grandioos festijn uit de huisgrond moeten stampen
2) Ze zijn niet te beroerd zoveel mogelijk vrienden van die kwaliteit te laten meegenieten.

En dus was het op de rand van vorige maand Campingdisco in Lombok. Mogelijkheden om me in stijl te (ver)kleden laat ik doorgaans niet liggen. Dat ik op de dag vóór het feest een huiveringwekkend lelijk, maar daardoor ontroerend charmant Ronald Koeman-shirt opduikelde, deed me al inzien dat het lot zijn uitnodigende kreet naar me geroepen had. De Disney-hoed en een oud voetbalniemendalletje deden de rest.

Het werd laat, het was leuk. Wie is dat leuke meisje dat naast me zit?
Een leuk meisje dat naast me zat.

Hardcore Troubadour

Steve Earle is vier jaar jonger dan mijn vader. Hij ziet er best wat ouder uit. Ze noemen hem een hardcore troubadour, een man die goed bekend is met de put. Lang leefde hij in een rotzooi van coke en ruzie met de wereld. Maar binnen de ondraaglijke rauwheid van zijn bestaan was er, en is er, altijd nog de muziek. Country om ademloos naar te luisteren. Over ruim twee weken speelt hij op het Crossing Border Festival. In ons Den Haag. En ik ben er niet bij.

Shit happens. Gelukkig lenen zijn nummers zich ook, en misschien wel juist, voor de huiskamer. Laat het buiten dan maar regenen.

Goodbye, 1997.