Bonus

Ik zou er niet over schrijven, spaar ze ook niet. Het oude Panini-gevoel is weg. Wat heeft Albert Heijn nou met voetbalplaatjes te maken? Schoenmaker, blijf bij je leest. Plus, ik doe nooit boodschappen bij de Ap. Te duur. Een student als ik zit niet in de positie om nog snel even twee blikken doperwtjes op de band te gooien om aan de tien euro boodschappen te komen.

Gisteravond half 9 was de Lidl dicht.

Toegegeven, de AH XL om de hoek doet aardig z'n best om op een Franse supermarché te lijken. Je hebt er de heerlijkste dingen, maar moet er alleen zo belachelijk veel geld voor betalen. Ik ging even wraps halen, want die waren toch in de Bonus. Wraps en verder niks. In twintig seconden stond ik bij de kassa, waar een aardig meisje zestig cent te weinig aftikte en me vervolgens een lading plaatjes in handen duwde. Gevolgd door een liefdevolle glimlach. Fijne avond!

Thuis aangekomen telde ik de pakjes: het waren er zeven. Zeven pakjes, dat zijn 35 plaatjes. Dat kost 'n mens normaal gesproken 70 euro.

Waar ik de gulle gift aan verdiend heb, geen idee. Die plaatjes boeien me verder niet. Tig grijze muizen, een enkele Ajacied (Van der Wiel), een ADO'er (Piqué). En beide delen van de elftalfoto van Feyenoord. Weggegooid.

La Douce France

Op de grand place van Lille is het gezellig druk. Mannen, vrouwen, kinderen en duiven bevolken het plein. Wij zitten op de trappen van het Operagebouw en mijn hoofd zingt Champs Elysées van Joe Dassin. We zijn dan wel niet in Parijs, maar toch, het mag. We praten over een artiest die zichzelf Frans Duits noemt, wat ik een briljante naam vind.

Wat is er zo bijzonder aan deze scène? Op zich niets. Maar we zijn in het buitenland, en de zon schijnt, en ik voel hem, zoals ik hem te lang niet gevoeld heb.

In meerdere opzichten verlicht door de zon.

Later die dag vinden we onszelf terug in een Frans studentenhuis, omringd door zo’n 25 nieuwsgierige locals die ons, wildvreemden toch, verwelkomen alsof ze ons al jaren kennen. De wijn vloeit rijkelijk en goedbedoeld steenkolenfrans klinkt in huis, tuin en keuken.

Natuurlijk laat de zon zich de rest van het weekend niet meer zien. Lille is dichtbij, niet groots, meeslepend of spectaculair. Maar toch: we omhelzen het vakantiegevoel zo stevig als we kunnen.
Op dit moment betekent Nederland regen, studiestress, een lege bankrekening en het vervelende feit dat ik al weken geen normale zin op papier heb gekregen. Er knaagt iets.

En het kriebelt. Ontzettend. Ik moet naar het buitenland.