#6 REBEL REBEL

Buurvrienden deel twee.

Op de weg terug van het café – Arsenal-Manchester kijken met Afrikanen, een ervaring op zich, je trommelvliezen krijgen ervan langs – word ik staande gehouden door een lachende jongen met een ringbaardje. Matayo heet hij, zeg maar Matthew, hij wil dat ik meekom; ik moet absoluut zijn zus ontmoeten. Het is tien uur, de avond is nog jong. Het kan me allemaal niet schelen dus zit ik even later met een klein gezelschap in een kringetje rond de tafel (buiten natuurlijk, zonloze maar vochtige lucht, het liefst zou je hier helemaal geen kleren dragen). Mijn nieuwe rafiki, zijn echt niet onooglijke zus, de buurvrouw, een aangewaaide tante en ik raken het komende uur niet uitgepraat.

Matayo heeft een miljoen vrienden in de straat. Hij weet hoe je dingen moet repareren, maar zit zonder werk nadat zijn contract bij een of ander instituut niet werd verlengd. Volgende week hoopt hij bij het kantoor van een kennis een baantje als nachtwaker te versieren, en anders, ja, anders? Pole pole. Zus Rose kijkt naar de grond en dan verlegen naar me op, tante blijft maar Serengeti-bier aanvoeren en het gesprek komt op muziek. Een gevoelige snaar, oh boy! Matayo kreeg ooit van een oom een cd, Diamond Dogs van David Bowie, en heeft ‘m grijs gedraaid, grijzer dan -ie aankon. Op een gegeven moment gaf zijn geliefde schijfje de geest. Sindsdien heeft hij Bowie niet meer gehoord. Hij begint te zingen:

Doo doo doo-doo doo doo doo doo
Rebel rebel, ya torn ya dress
Rebel rebel, ya face a mess
Rebel rebel, how dai know
Hot tramp, I love you so!

Rebel rebel, ach, dat is hét nummer man. Ik moet hem bekennen dat ik niet zo’n Bowie-kenner ben. Heroes, Starman, Life on Mars? – dat is het wel. Maar wat Bob Marley betreft ben ik een jukebox, gooi er een duppie in en er komt een nummer uit (ik ben hier bezig een liefde voor reggae te ontwikkelen die waarschijnlijk niet snel overgaat, jongens). Akkoorden, lyrics, alles heb ik. En weet je wat, ik ga nú m’n ukulele halen, dan kan je ’t horen!

Zo gezegd, zo gedaan. Matayo’s ogen worden groot als ik Redemption Song inzet:

And won’t you help to sing
This songs of freedom
Cause all I ever have…
Redemption songs

Oh man! Noooo... I want to cry! Cry! Oh my god oh my god oh my GOD!

And what about kwingi, do you know kwingi? Ik weet het niet rafiki, kwingi, is dat Swahili? Vertel me alles, je weet dat ik hier ben vanwege jullie muziek, kom maar op! Pas als hij voorzichtig begint te zingen, valt het kwartje.

I want to break free
I want to break freeeeeee!

We’re having such a good time, having a ball. Dan staat Matayo op, hij moet een vriend gedag zeggen. Tante is naar bed, de buurvrouw stopt haar zoontje in (het loopt tegen twaalven). Rose en ik zijn alleen. Ze spreekt goed, verrassend goed Engels, en ik kom te weten dat ze als kapster werkt in een van de vele beautysalons in de buurt. Welke muziek vindt ze leuk? Ze denkt na, wil iets zeggen maar durft niet goed. Westlife!!! roept haar broer, die weer is aangeschoven. Ken ik die, Westlife? Ken ik Westlife nog, vraag ik me eige af. En dan is er dat sublieme moment, waarop je in één keer het juiste laatje opentrekt, en je geheugen je eens níét in de steek laat. Ik rommel wat aan en ineens rolt er een Westlife-nummer uit dat ik me God knows why herinner – Flying without wings, uit 1999, de vorige eeuw godbetert. Voor het effect probeer ik een boyband-k(w)eel op te zetten; Rose lacht stralend. Sherlock Holmes zei het al: het echte leven is oneindig veel gekker dan elk scenario dat je verzinnen kan.

Het wordt nu echt laat, bijna alle mensen in de straat zijn naar bed of in elk geval binnen. Matayo en Rose vragen of ik hun huisje wil zien, hier vlak achter. Er ligt een matras op de vloer; ik mag natuurlijk blijven slapen. Een halfuur en ’n laatste Serengeti later lig ik in een even stikdonkere als stikhete kamer, te gast bij mijn buren. De ventilator houdt zich doodstil. Stroom is er vaker niet dan wel, hadden ze me al toevertrouwd. Het gezoem van de muggen is het enige geluid.

Een week later, op zondag, is het precies half twee als Matayo op m’n deur klopt. Ik heb hem nu bij mij thuis uitgenodigd en beloofd hem ’n paar akkoorden te leren. We pingelen wat af, zo goed en zo kwaad als het gaat, en dan gaat de muziek aan. Weer die grote ogen als ik mijn iTunes-bibliotheek laat zien. Zeventien dagen aan muziek, op te roepen met een simpele muisklik. Over sommige dingen moet je niet te veel nadenken. Hij is Matayo en ik ben Nils, ik kom uit Nederland en hij uit Tanzania. Ik ben niet rijk, maar toch ook weer wel. Hij is niet arm, en wat is rijkdom? Rijkdom is samen naar Rebel Rebel luisteren, en dan naar Queen.

Matayo heeft ’t wel op jankende gitaren, gierende solo’s. Ik laat hem van alles horen. Terwijl John Guidetti zich in een parallel universum onsterfelijk aan het maken is tegen de Godenzonen, knalt bij ons Radar Love uit de speakers.

Over Klassiekers gesproken.

Het is me vaak op het hart gedrukt, toen dit Tanzania-avontuur er echt van bleek te gaan komen. Probeer niet te naïef te zijn, vertrouw niemand. Laat geen vreemden binnen, ga niet met onbekende mannen (en vooral vrouwen) mee. Gebruik je verstand. Na een maand in Dar es Salaam kan ik zeggen: een gokje moet, zo af en toe. Ik ben blond en blank, dus honderdduuzend mensen willen met me praten. Tuurlijk. De écht ongure types pik ik er nu wel uit. Maar soms hoef ik gewoon niet te aarzelen, moet er alleen maar vertrouwen zijn. Een drempel is er alleen als je 'm zelf ziet, anders niet. Uiteindelijk is dit allemaal één grote uitwedstrijd, en een uitdoelpunt telt dubbel. Avonden en middagen als deze zijn zoveel waard. Op elke straathoek kan een boef zitten, maar ook een potentiële rafiki. En dat laatste is in dit prachtige land een stuk waarschijnlijker.