21

Gisteren werd ik 21, morgenochtend begint de grote reis. Eerder schreef ik al over de Trip to Troy: met z'n vieren trekken we in ons moderne Paard (een dijk van een Citroën Xantia 2.0, ze heet Joanna) het wijde Europa in, het avontuur tegemoet.

Het voelt als The Fellowship of the Ring. Door bergen, diepe dalen, geulen, grotten, velden. Over land, lucht en water. Tussen Turken, Kroaten, zigeuners. Bovenal met elkaar. We moeten en zullen als verlichte mannen voet in Troje zetten.

21 en volwassen. Het gaat lukken. We hebben vier weken.

Zo gauw ik de kans krijg een internetcafé in te duiken, zal ik wat van me laten horen. Wildwestverhalen uit Tirana, een lyrisch gedichtje in Dubrovnik of een liefdesverklaring aan een Griekse schone zonder naam; ik reken op inspiratie.

Lieve lezer, gij zijt gegroet.
Jiiiiihaaaa!

Vinkenoog

Gisteravond las ik in bed Youth van J.M. Coetzee, een semi-autobiografisch boek over een jonge man die ervan droomt dichter te worden. Hij leest Vinkenoog. Niet omdat dat hem bevalt, maar omdat het moet. Studiemateriaal. Dit staat er:

“Dutch poetry has always struck him as rather boring, but the name Simon Vinkenoog keeps cropping up in poetry magazines. Vinkenoog is the one Dutch poet who seems to have broken on to the international stage. He reads everything there is by Vinkenoog and is not encouraged. Vinkenoog’s writings are raucous, crass, lacking any dimension of mystery. If Vinkenoog is all that Holland can offer, then his worst suspicion is confirmed: that of all nations the Dutch are the dullest, the most antipoetic.”

Tsja. Wie is die Coetzee nou helemaal? Iemand, toch wel. Maar daar gaat het niet om. Bizar om te bedenken dat op het moment dat ik deze woorden las, Simon Vinkenoog stervende was. Meer heb ik er trouwens ook niet over te zeggen. Ik ken zijn oeuvre niet. En helaas ben ik geen dichter. Denk ik.

Thuis

Terug in Den Haag als een vrij man. Alle dingen zijn gedaan, alle stress is gestresst en ik heb mijn Utrechtse hol zowaar toonbaar achtergelaten. Bij gebrek aan woorden (ze komen snel weer, hoor; de grote Trip To Troy nadert met zevenmijlslaarzen!) nu eens een filmpje.

Harry Jekkers live. De allermooiste versie. Oh Oh Den Haag.

Pracht.