AC Milan wordt op eigen veld weggespeeld en de profeet redt wat er te redden valt. Een groepje supporters – maand krom gelegen voor wedstrijdkaarten, morgen weer vroeg aan 't werk – beent nog vóór het einde moedeloos naar de uitgang.In hun rug doet Clarence aan magie.
Het is de achteloosheid waarmee hij het balletje binnen legt. De listigheid van de oude vos. Tijd om te juichen is er niet, maar is ook niet nodig. Zo'n doelpunt moet je vieren alsof het de normaalste zaak van de wereld is. Zeker als je een profeet bent.
En dan Van der Sar. Krimpt spontaan een centimeter, zet zijn tanden in een homp gras en denkt: een lulletje, dat ben ik, soms.
3 opmerkingen:
Hee Nils,
Na grote afwezigheid van míjn kant, ter verduidelijking: ik heb het zo laten afweten de afgelopen maanden dat ik niets af wist van je blogblock, heb ik net weer je stukjes bij kunnen lezen. Tijdtechnisch gezien kwam het voor mij dus wel goed uit dat je even een periode wat minder te schrijven had. Na het lezen van met name de sportstukjes en het één na laatste juweeltje ben ik blij dat je het schrijven weer hebt opgepakt.
Heb nog nooit overwogen Russische schrijvers te lezen, of Algarije te bezoeken of mensen een dreun voor hun kop te verkopen en te roepen dat ze hem gewoon niet begrijpen! als ze in de toekomst nog iets onaardigs over Clarence zeggen.
Ga ik ook niet doen, maar het is heel fijn om over nieuwe dingen na te denken.
Als jij nu door blijft schrijven, dan blijf ik door lezen.
xx Merel
Hoi Nils,
Ja, de streken van de oude vos. Bij hem kan je ook goed zien dat hij al wat haren verloren is..... Sar kon er ook helemaal niets tegen doen met dat woud van benen voor zich en wie verwacht er nou zo'n prachtige beweging?
Gr. Toon
Wonderschoon! Het blijft een meester.
Een reactie posten