Krant

Mijn overbuurman heet AH XL, en dat is een luxe. De enorme Albert Heijn komt tenminste een béétje in de buurt van de Franse super- of hypermarchés, die altijd het vakantiegevoel opwekken en waar je je zo heerlijk in chaos kunt wentelen. Je kunt er alles krijgen, van zielig duur tot fijn goedkoop, en in één van de twintig rijen is het nooit lang wachten.

Iets intrigeert me.

Voor de deur wordt iedere bezoeker steevast, dag in dag uit, opgewacht door een jonge straatkrantverkoper. De jongen vertoont zich nooit zonder zijn wintermuts, donkerblauw met oorflappen en bloemmotief. Iedereen die de AHXL binnengaat krijgt een krakend Goedemiddaaag!, dat Chinees klinkt. De jongen is van Marokkaanse origine, dat zie je.

Hij trotseert wind en regen, is vasthoudend, bijna nooit vervelend en wenste me inmiddels al honderdduuzend goedemiddaaags toe. Toch heb ik hem nog nooit een knaak gegeven of een krant gekocht. Waarom? Omdat ik niet begrijp wat hij daar doet, voor Appies platgelopen deur. Hij is jong, van mijn leeftijd denk ik, en uit de spaarzame woorden die ik hem ooit met rondhangende vrienden heb horen wisselen maak ik op dat hij redelijk kan communiceren.

Is hij te lui voor een baan, óf laat hij zijn ouders in de veronderstelling dat hij werkt. Wie zijn die ouders? Heeft hij ze? Broers, zussen, ooms, tantes, bewonderaars? Waarom stapt hij niet eens naar binnen voor een plek achter kassa achttien?

Ik ga het hem niet vragen. Dan moet ik ook meteen een krant kopen.

Slecht?