Vinkenoog

Gisteravond las ik in bed Youth van J.M. Coetzee, een semi-autobiografisch boek over een jonge man die ervan droomt dichter te worden. Hij leest Vinkenoog. Niet omdat dat hem bevalt, maar omdat het moet. Studiemateriaal. Dit staat er:

“Dutch poetry has always struck him as rather boring, but the name Simon Vinkenoog keeps cropping up in poetry magazines. Vinkenoog is the one Dutch poet who seems to have broken on to the international stage. He reads everything there is by Vinkenoog and is not encouraged. Vinkenoog’s writings are raucous, crass, lacking any dimension of mystery. If Vinkenoog is all that Holland can offer, then his worst suspicion is confirmed: that of all nations the Dutch are the dullest, the most antipoetic.”

Tsja. Wie is die Coetzee nou helemaal? Iemand, toch wel. Maar daar gaat het niet om. Bizar om te bedenken dat op het moment dat ik deze woorden las, Simon Vinkenoog stervende was. Meer heb ik er trouwens ook niet over te zeggen. Ik ken zijn oeuvre niet. En helaas ben ik geen dichter. Denk ik.