Dus Marco heeft écht geen voetbalvisie.
Voor vijf jaar tekenen, alle macht naar je toetrekken, bliksemsnel Cruijff de deur uit werken, Evander Sno halen, zestien miljoen aan een niet fitte negentienjarige uitgeven en dan na één teleurstellend seizoen de handdoek gooien. Laf is het. Marco zei dat hij niet het idee heeft volgend jaar met Ajax beter te gaan presteren.
Een grandioos pak slaag tegen PSV. Vernederd door dat gezellige Sparta. Met hangen en wurgen derde.
Al jaren lijkt het of Ajax wordt gerund door kinderen die hun speelgoed simpelweg uit hun handen laten vallen als ze er niets meer aan vinden, maar dit is wel heel erg. Meneer Rijkaard, kom ons in godenzonensnaam redden.
Dit is het moment. Xavi speelt de perfecte bal, de kleinste man van het veld springt en kopt. Seconden hangt Messi in de lucht. Hij zweeft. De tachtigduizend fans in het stadion houden de adem in. Camera’s beflitsen de held zoveel ze kunnen. In een desolate hoek van het veld opent de Narcissus van Manchester de mond. Hoe heeft hij ooit kunnen denken dat híj de beste van de wereld was?
Deze avonden waren de beste, dat wist hij. Avonden waarvan je niets verwachtte. Eigenlijk had hij de deur niet uit gewild, maar zoals zovaak hadden zijn vrienden hem kunnen overhalen. Het zou leuk worden. De sociëteit was vanavond het decor van een carnavalsfestijn. In mei. Gewoon, omdat het kon. Natuurlijk moesten ze verkleed. In kleurige pakken en met schreeuwende pruiken zouden ze de borrelvloer onveilig maken. Horden vrouwen waren hem beloofd, struise Brabantsen met de zoete tongval die wisten hoe het feest gevierd moest worden. En in de wetenschap dat Brabantse nachten doorgaans lang zijn, besloot hij de schroom maar van zich af te gooien. Hij ging mee.
Dus Marco heeft écht geen voetbalvisie.
