donderdag 29 januari 2009

Daily Routines

De site Daily Routines staat vol dagschema's. How writers, artists, and other interesting people organize their days. De groten der aarde staan ingedeeld op 'occupations' (filmmaker, muzikant, schrijver, staatsman) en 'habits' (zware drinkers, drugsgebruikers, night owls - geniaal).

Ik hou van dit soort wetenswaardigheden. We lezen dat Kant 's ochtends in bed pijp rookt ("the time he needed for smoking it was devoted to meditation"). Franz Kafka houdt bijna de hele middag siësta. De Japanse schrijver Haruki Murakami staat elke ochtend om vier uur op, om na zes uur werk minstens tien kilometer te gaan zwemmen of hardlopen. En Orhan Pamuk verplicht zichzelf elke dag tien uur te werken.

Het dagschema van Charles Darwin ziet er zo uit:

"7 a.m.
Rose and took a short walk.
7:45 a.m.
Breakfast alone
8–9:30 a.m.
Worked in his study; he considered this his best working time.
9:30–10:30 a.m.
Went to drawing-room and read his letters, followed by reading aloud of family letters.
10:30 a.m.–12 or 12:15 p.m.
Returned to study, which period he considered the end of his working day.
12 noon
Walk, starting with visit to greenhouse, then round the sandwalk, the number of times depending on his health, usually alone or with a dog.
12:45 p.m.
Lunch with whole family, which was his main meal of the day. After lunch read The Times and answered his letters.
3 p.m.
Rested in his bedroom on the sofa and smoked a cigarette, listened to a novel or other light literature read by ED [Emma Darwin, his wife].
4 p.m.
Walked, usually round sandwalk, sometimes farther afield and sometimes in company.
4:30–5:30 p.m.
Worked in study, clearing up matters of the day.
6 p.m.
Rested again in bedroom with ED reading aloud.
7.30 p.m.
Light high tea while the family dined. In late years never stayed in the dining room with the men, but retired to the drawing-room with the ladies. If no guests were present, he played two games of backgammon with ED, usually followed by reading to himself, then ED played the piano, followed by reading aloud.
10 p.m.
Left the drawing-room and usually in bed by 10:30, but slept badly.
Even when guests were present, half an hour of conversation at a time was all that he could stand, because it exhausted him."

Adapted from Charles Darwin: A Companion by R.B. Freeman, accessed on The Complete Work of Charles Darwin Online.

En de nieuwste aanwinst van de site:

"Although his presidency is barely a week old, some of Mr. Obama’s work habits are already becoming clear. He shows up at the Oval Office shortly before 9 in the morning, roughly two hours later than his early-to-bed, early-to-rise predecessor. Mr. Obama likes to have his workout — weights and cardio — first thing in the morning, at 6:45. (Mr. Bush slipped away to exercise midday.)

He reads several papers, eats breakfast with his family and helps pack his daughters, Malia, 10, and Sasha, 7, off to school before making the 30-second commute downstairs — a definite perk for a man trying to balance work and family life. He eats dinner with his family, then often returns to work; aides have seen him in the Oval Office as late as 10 p.m., reading briefing papers for the next day.
“Even as he is sober about these challenges, I have never seen him happier,” Mr. Axelrod said. “The chance to be under the same roof with his kids, essentially to live over the store, to be able to see them whenever he wants, to wake up with them, have breakfast and dinner with them — that has made him a very happy man."

New York Times, 28 januari 2009

Gedichtendag

In het kader van Gedichtendag 2009. Niet bang zijn, het is niet van mezelf.

MELATONINE

De dichter ligt in puin en stapelt
vingernagels naast een asbak.

De televisie barst onder de grond
in lachen uit. Het is een telraam
voor kindertijdelijkheid en god
is een dom meisje
dat een belspel presenteert.
… alleen jij bent nu nog wakker
… alleen jij weet hier het antwoord op

Als een dans in dunne kleren
groeit ze de kamer vol wit licht
en vouwt ze van zijn schaduw
bijna mensen
die ook zonder vingernagels
tussen de regels kerven

als wie onvindbare steden sticht.

Jan Aelberts (1985)

Oh, oh, Den Haag

En het begon zo mooi gisteravond. Het stadion zat vol, uit duizenden kelen klonk Oh Oh Den Haag en het veld lag er weer schitterend bij.

Het was dat Kai eindelijk weer mee mocht doen, en dat de kaartjes een schappelijke vijf euro kostten. Maar voor het voetbal hoefden we het niet te doen.

Een veegpartij in eigen stadion.

Natuurlijk, Twente heeft meer geld, betere voetballers (een klasse of acht), en een nederlaag is volkomen logisch. Maar dat, ADO, is nog geen reden om je als campingamateurs te laten afslachten. De arme keeper Waterman, normaal reserve, beleefde een dramatische avond en werd na één helft uit zijn lijden verlost, net als de derderangs Slowaak Horváth. Onze cynische lach na zijn eerste fout was na 90 minuten verworden tot een pijnlijke grimas. 0-3 na een halfuur, 1-5 na anderhalf.

Snel vergeten, jongens. En nooit meer Waterman.

Kai was degelijk. Niet bijzonder goed (wie wel?), maar ook niet uitgesproken slecht. Hard gewerkt heeft -ie; hij wel.

maandag 19 januari 2009

Een Feyenoord-fantasie

Dus Mario wordt het niet. Nog niet. Over het NEC-seizoen 2008-2009 is nu al een boek in de maak, een heldenepos met hem als onsterfelijke hoofdpersoon. De man die het onmogelijke mogelijk maakte. Been de Barack van Nijmegen!

Intussen kunnen wij weer heerlijk speculeren.

Wordt het dan toch Don Leo, die moe van de Poolse chaos nóg een keer het heft in zijn jeukende rimpelhanden neemt? Fred Rutten, onder vuur bij Schalke? De nog altijd clubloze maar oh zo aardige Ernie Brands? Ronald Koeman die zijn rondje top-drie (?) completeert? Of tóch Co Adriaanse? En dan zijn er nog de krankzinnige opties, krankzinnig, maar ik zie het ze doen: de Kromme, die zich in Utrecht belachelijk maakte. De viking John de Wolf, ambitieuze sollicitant. Of zelfs, mijn fantasie gaat met me op de loop, good old Johan Cruijff die Ajax nog één keer snoeihard terugpakt voor het gedoe met Van Basten? Dijk van een filmscenario!

Vast niet. De saaie Vlemmings maakt het seizoen af ad interim, waarna Been - die het bij NEC toch niet béter kan doen - het stokje dolblij overneemt.

Maar het is allemaal zo makkelijk, teveel 1+1=2. Wil Feyenoord een andere wind door De Kuip laten waaien, dan mag die best wel eens naar rotte vis, bloed en ui ruiken. Doe nou eens gek, kap met dat 'geen-woorden-maar-daden'-gedoe en neem een warmbloedige Bulgaar die nog nooit van de club gehoord heeft. Die geen woord Nederlands spreekt, en de zenuwachtige pers toeschreeuwt in zijn moerstaal.

Hij noemt Van Gaal een vriendelijke man, scheldt de jammerende Makaay en Gio dagelijks de huid vol en breekt in een partijspel de enkels van Hofland (als die zich niet al geblesseerd heeft bij het SBS6-kijken). Hij scout bij de marine, verbiedt spelers onder zijn ogen geblesseerd te raken, laat Biseswar naar Ajax vertrekken en vervangt Lee Towers voor een zigeunerband uit de Karpaten.

Zijn Feyenoord. Het zou wat zijn.

donderdag 8 januari 2009

Bloedend hart, hartsprong

Eerder schreef ik al over m'n ukulele, dat kleine gitaartje met zijn hemelse geluid. Of nee, háár hemelse geluid. De mijne is een meisje, een absoluut schatje zelfs. We houden van elkaar, en nu meer dan ooit. Ik schrijf met vlinders in m'n buik, vlinders sidderend van opluchting.

Want bijna, bijna was ik haar kwijt.

Gisteravond, het rijk alleen in een stukje trein. Den Haag-Utrecht via Gouda. Mijn fiets is mee. Naast me slaapt m'n ukulele in haar tas. Onderweg lees ik Youth van Coetzee, de tijd vliegt, en op bladzij 27 zijn we op de plaats van bestemming. Ik kijk naar de fiets, sta op, haal hem van het slot. En stap uit. Heerlijk, zo'n fiets.

Thuis aangekomen zet ik koffie. Coetzee loopt door m'n hoofd, ik moet verder lezen. Gordijnen dicht, lamp aan, muziek aan. Muziek.

Ik krijg het koud.
En warm.
En koud.
En warm.

Zeventien rondjes door het huis later volgt een trap tegen het bed. Al mijn spieren trekken zich samen, en ik baal. Heel stevig. Ukulele vergeten, laten liggen, kwijt. Voor één keer heb ik niet naar haar omgekeken. Zo moet het voelen als je hond is weggelopen. Ik voel me machteloos en schuldig. Ik heb mijn lief in de steek gelaten, en nu ligt ze daar alleen op een obscure treinbank. Ze zal ten prooi vallen aan de grijpgrage vingers van een simpele ziel die totaal niet weet hoe met haar om te gaan.

Ze zal verkracht worden, haar vier gevoelige snaren gepijnigd. Ze hoort bij mij, en bij niemand anders.

Vanochtend. Ik sta op met hetzelfde zeurende gevoel als waarmee ik slapen ging. Zonder wijsje in m'n hoofd. Kan ze nog gered worden? Ik moet naar het station, naar de gevonden voorwerpen, en wel nu. Ik ga. Op de fiets. Aangekomen op Utrecht Centraal sluit ik aan in een lange rij mensen met schandalig onbelangrijke vragen. Achter de informatiebalie zit een man met een eng dunne paardenstaart. Hij moet pissen als een zwanger paard, zegt hij tegen zijn collega. Dan ben ik aan de beurt. Ik leg hem mijn probleem voor.

Ik zal voor je kijken, zegt hij, en hij begeeft zich naar een hok. Hij blijft even weg, lang, het voelt als lang. Zoekt hij? Zou het? Opeens dat gevoel weer, het kan nog misschien.

Dan komt hij terug, grijnzend. Ik herken haar meteen, haar welgevormde ronding, haar kunstige klankkast. Ze is het. De NS heeft haar gered. Mahalo!

Thuis maken we muziek. Vrolijke muziek. Ik was haar bijna kwijt. Maar wat voel ik me nu rijk.

donderdag 1 januari 2009

01-01-09

Goed. De inactiviteit heeft lang genoeg geduurd nu. Nieuw jaar, nieuwe zinnen.

Hoe ik om deze tijd al klaarwakker kan zijn is me een raadsel, maar het einde van 2008 was mooi. Ik ging gisteravond om zes uur van huis en tilde de thuiskomst, natuurlijk, over de nacht heen.

Nu, in de totale stilte van tien over één, is muziek alles wat ik nodig heb. Jeff Buckley. En een pul water, en nog een. Met Hallelujah het oude jaar overdenken, en fantaseren over het nieuwe. Goede voornemens? Ja.

Vooral blijven schrijven.